Krukje van oma Lyn

Schoonmoeder omalyn heeft een rijke voorraad aan oude meubels die deels nog door haar grootvader zijn gemaakt. Dat zijn dus spullen die inmiddels zeker 100 jaar oud kunnen zijn. Dit krukje was het eerste object van haar dat ik als startend meubelmaker onder handen heb genomen. Bij een bezoek aan haar liet ze het me zien met de vraag: “kun je daar wat mee?” De staat waarin het krukje verkeerde was abominabel maar ze was er aan gehecht omdat zij (zo’n sierlijk krukje is uiteraard een zij) nog van haar vader of opa was geweest. Toen ik het bekeek bleek zij met spijkers, spaanplaatschroeven, expansielijm en plakband mishandeld te zijn. “Het heeft geen haast hoor en als het niet lukt is het ook goed!” werd er nog bij gezegd.
Ik heb het krukje meegenomen en onder een werkbank weggelegd met het idee: ik kijk er een keer naar als ik er zin in heb. Ze is verscheidene keren tevoorschijn gehaald omdat het in de weg lag en vervolgens weer teruggelegd omdat ik er tegenop zag om met die gebroken gedraaide poten aan de slag te gaan.
Na ongeveer een jaar kon ik het niet langer aanzien en het was mijn eer te na om haar langer te laten liggen.

Eerst maar eens kijken wat er precies aan de hand is.

Toen ik er even mee aan de slag was geweest zag ze er zo uit.

Het tafelblad was inmiddels ook doormidden. Kortom een zielig hoopje.

Maar ook wel een uitdaging om er weer iets van te maken….

De grootste uitdaging was het onzichtbaar restaureren van de gedraaide poot. De breuk was niet mooi en was primitief gelijmd en daarna weer gebroken.
Eerst maar eens de lijm verwijderen en nadenken over hoe de delen weer met elkaar verbonden konden worden. Twee opties waren een houten pin/deuvel of een stalen draadeinde. Omdat de houten deuvel te dun uit zou vallen heb ik gekozen voor een stuk draadeinde; het is onzichtbaar en het tafeltje was nou ook weer niet een echt kostbaar antiek stuk dat ik me daar druk over zou moeten maken.
Maar hoe boor je een lang gat in twee stukken poot met weinig hout om in te boren? Het moet perfect in elkaars verlengde liggen anders blijf je het zien. Een mal waarin beide stukken goed vast gezet kunnen worden met een boormal die perfect het centrum van de poot aangeeft. Zo gezegd zo gedaan.

De stalen pin is met een twee componentenlijm in de poot verlijmd. Na het uitharden van de lijm konden de beschadigingen met een twee componenten vulmiddel (dat ik een keer als proefmonster had meegenomen van een beurs) worden hersteld. De mededeling van de leverancier hiervan dat de juiste kleur met beits kon worden verkregen was twijfelachtig. Met kleurstiften en heerlijk geurende antiekwas is het wel gelukt. Je moet het weten en heel goed kijken om het breukvlak te ontdekken.

Vervolgens een nieuwe poothouder gemaakt met gaten onder de juiste hoeken geboord.
Als laatste het gebroken blad weer gelijmd. Om de delen weer goed te kunnen lijmen eerst de lijmnaden weer mooi recht schaven met als resultaat na het lijmen dat de tafel niet langer rond was. Na het weer mooi rond maken van het blad een nieuw profielrandje frezen.
Na het in elkaar zetten van alle onderdelen alles weer stevig in de was gezet.
Omdat ik me altijd ga hechten aan projecten waarmee ik bezig ben heeft het krukje nog een tijdje staan pronken bij mij thuis omdat afscheid nemen moeilijk is.